woensdag 26 september 2012

Afscheid

2 dagen niets kunnen schrijven. 'sAvonds wanneer we niet meer omringd zijn met 3 kinderen aan elke hand, geraken we niet meer op internet, want dan wordt de wifi onherroepelijk afgezet door de zuster. Degenen die ooit in het internaat gezeten hebben, kennen deze discipline wel.
Maandag de hele dag interviews afgenomen van de Belgische kindjes. Het is een hele opgave om 40 kinderen bijeen te brengen en te houden.
Dinsdag de hele dag inkopen gedaan voor de Belgische metekindjes, in een soort bazaar. We hebben het afpingelen ondertussen onder de knie. We trakteerden alle kindjes op een ijsje, weeral alleen maar lachende gezichten, en alleen het geluid van de krekels.
Gisterenavond afscheid genomen van de zusters en de andere vrijwilligers. (we hebben Lotte Ravens ontmoet)..
Deze morgen vroeg samen met onze metekindjes vertrokken naar de luchthaven. Het was een emotioneel afscheid. Ook enkele andere meisjes waren vroeg opgestaan.
Hier zitten we dan, een beetje verslagen, maar met ons ons hart vol prachtige herinneringen.
Tot nu vertrekt onze vlucht op tijd.
Tot in België.

Hasta luego.

maandag 24 september 2012

Feest in Casa Maín

Vandaag, zondag, is er groot feest. Iedereen zijn verjaardag wordt gevierd. Maar speciaal diegene die 15 jaar worden dit jaar. De grens van de volwassenheid voor de meisjes. Het is (financieel) niet mogelijk om iedereen zijn verjaardag apart te vieren. De dag begon met een groepsfoto en een cadeautje voor iedereen. We hebben een foto van alle meisjes afzonderlijk. Daarna was er een misviering, gevolgd door een heerlijke BBQ. We wilden tussen de meisjes zitten om te eten, maar moesten aan de eretitel zitten van Sor Ines, samen met de bisschop.
We hielpen mee met de 'afwas'. Koud water en handdoeken die bij ons dringend in de kookwas moeten. Een afwas van ong 120 man, je bent wel eventjes bezig ook al werk je met z'n tienen.
Het spektakel dat daarop volgde moet je gezien hebben om te geloven.
Elk meisje dat dit jaar 15 wordt, volledig opgedrikt in een soort suitekleed, in gezelschap van een bruidsmeisje (een van de kleintjes in de hogar), komt van de trap af. Voor elk meisje is een (knappe) jongeman voorzien. Ondertussen muziek van de Titanic, waarbij ze wat vertellen over het meisje. Waar ze van houdt en wat haar toekomstdromen zijn. Daarna maken ze hun grote entree op muziek 'Never give up' Voor deze meisjes is het echt hun grote dag. Iets tussen een trouwfeest en een Miss verkiezing.
Daarna dansfeest tot 21u met taart en frietjes.
Caroline en Roos zijn met de auto van de zusters de muziekinstallatie terug gaan brengen. Een gigantische pick-up, je ziet Caroline nauwelijks zitten achter het stuur.
Een prachtige maar zeer vermoeiende dag. De hele dag door willen de meisjes een foto, met jou, alleen of met een vriendinnetje. Of ze willen een knuffel of ze komen gewoon bij je zitten. Alleen wat aandacht en een warm gebaar doet soms wonderen.
De zusters verrichten hier fantastisch werk, maar het blijven kinderen verlaten door hun familie. Alleen al in Santa-Cruz zijn 80 dergelijke tehuizen. Ja, je leest het goed 80.
Om 22u is ons bobijntje totaal op.
Tot morgen.

zondag 23 september 2012

Een dagje met 11 metekindjes op stap.

Deze morgen na veel overleg met de zusters, vertrekken we met 16 man in 2 taxi's richting zoo.
Zoo van de jaren 70, met veel vogels vissen slangen schildpadden apen en 2 Jaguar. Zelfs struisvogels, die niemand van de kinderen kende. Geen giraf, geen olifant te bespeuren.
Voor €8 aten we met 16 man elk een cola en een stuk pizza. Niet te geloven.
We aten nog een ijsje in complete stilte, zelfs de papiertjes werden afgelikt.
Terug richting Casa Maín.
Daarna zijn we met Roos, an, Anje, Grietje, ellens metekindjes gaan shoppen in een soort overdekte chaos. Op vraag van Sor Ines mochten we enkel nuttige dingen kopen: ondergoed, jeans en schoenen. Ze kunnen weer een seizoen verder.
Vanavond wordt alles in gereedheid gebracht voor het grote feest van morgen. We zijn benieuwd.
We zitten hier totaal alcohol vrij ook al zitten we in een klooster. We zouden veel geven voor een frisse pint of glaasje witte wijn.
21u we zijn bekaf en gaan slapen.

Hasta mañana.

zaterdag 22 september 2012

Casa Main

Eindelijk aangekomen in Casa Maín. Roos en An hun metekindje stonden ons, samen met een zuster, op te wachten op de luchthaven. In de open truck richting Casa Maín.
Een overrompeling van kinderen. Iedereen wil iets vragen, iets zeggen of met ons op de foto. Of we hun meter en peter kennen in België kennen.
Morgen gaan we met een aantal kindjes naar de dierentuin.
Zondag is het hier groot feest. Dan wordt de verjaardag gevierd van iedereen die dit jaar 15 wordt. De leeftijd waarop ze volwassen worden.
Morgen meer nieuws.
De foto in bijlage is een van Roos samen haar metekindje Martina. Vanavond is er een proclamatie voor het einde van haar middelbaar.
Morgen meer nieuws.
Hasta luego.

vrijdag 21 september 2012

Vertrek naar Casa Maín

Na bijna 3 dagen van opperste luiheid in Sucre vertrekken we straks met het vliegtuig naar Santa-Cruz. Roos heeft gisteren gebeld met Sor Ines. Ze komt ons deze namiddag ophalen in de luchthaven. Onze verwachtingen staan hoog gespannen.
Van zodra we kunnen brengen we uitgebreid verslag vanuit el hogar Casa Maín.
Hasta luego.

donderdag 20 september 2012

Een dagje Sucre

Een luie dag. We beginnen met een echt lekker kopje koffie, eindelijk. Vervolgens 2 u lekker in het zonnetje. Na veel overleg besluiten we toch Sucre te verkennen. We beginnen met een lichte lunch op de Plaza. Bezoeken het textielmuseum en kuieren in de straatjes van Sucre. We bezoeken een prachtig klooster waar nu een school is van de zusters van Don Bosco. Een oase van rust. Roos heeft een moeilijk momentje. We ontmoeten de directrice die Sor Ines kent, de overste van Casa Maín.
We starten de avond met roomservice op het dakterras van ons hotel. Je zou het nog gewoon worden om je te laten dienen.
Daarna gaan we uitgebreid dineren, inclusief cocktail en wijn, voor €26. Bewijs zie foto. 10 bol = €1.
Buenas nuchas. Un gran beso de las 4 madrinas. Hasta mañana.

woensdag 19 september 2012

Vlucht

Onze kracht van het positief denken heeft gewerkt: we hebben eindelijk een vlucht naar Santa-Cruz. 20 min vliegen of 16u hobbelen in een nachtbus, het is een groot verschil. We komen dus totaal volgens plan in het weeshuis aan op 21 september. Zijn we goed of zijn we goed? We zullen nu 2 dagen genieten van Sucre: wat lezen, bezoeken, genieten van de zon.
We zitten nu op het dakterras van ons hotel en genieten van het uitzicht over de stad. We zijn even te lui om een stap te verzetten.
Hasta luego.

dinsdag 18 september 2012

El Salar de Uyuni

Vrijdagavond met de camacoche vertrokken naar Uyuni: niet voor herhaling vatbaar. 584 km, waarvan 180 onverharde grond. Na 12u komen we totaal door elkaar geschud aan in Uyuni. We hebben amper geslapen. We ontbijten bij een Zweedse die hier blijven hangen is en drinken zowaar uit Ikea tassen.
Om 10u30 vertrekken we naar de Salar samen met een Japanese en een Duitse studente, onze chauffeur Javier, die ook onze kok en gids is in de 4 x 4. Eerst bezoeken we een trein kerkhof in de middle of nowhere. Wat we daarna zien is met geen woorden te beschrijven. De beste vergelijking is een totaal plat ski-oord maar dan oneindig groot. We nemen veeeeel foto's. Plots in the midle of nowhere een 'eiland' van rotsen en cactussen van honderden jaar oud. Het uitzicht boven op de rotsen is prachtig. Rond
om rond omgeven door de zoutvlakte.
Voor we de zoutvlakte verlaten vraagt Javier of we nog wat foto's willen nemen. Om Kristof een plezier te doen stoppen we nog een keer. We stappen uit en horen een band leeglopen. Reserve band, die bij ons de keuring niet haalt, wordt opgelegd. We rijden door naar onze 'refuge' waar we zullen overnachten. Een huis gebouwd uit zoutblokken, tafels, stoelen, bedden, alles gemaakt van zoutblokken. Hier woont een gezin met 6 kinderen,er slapen 18 toeristen. Wat een armoede, niets van gezelligheid, elektriciteit van 19u tot 22u. Na een simpele maaltijd liggen we om 20u30 in bed. We kruipen diep in onze slaapzak, want we vertrouwen de properheid van de lakens niet echt. Het zouten huis absorbeert overdag de warmte van de zon en geeft die 's avonds weer af. Ondanks de vrieskou buiten hebben we het warm in onze slaapzak. We zijn weeral doodop en slapen ondanks de primitieve omstandigheden zeer goed.
Dag 2. Vertrek om 7u. We rijden 4 uur door een desolaat landschap. De mensen hier leven van de quinoia en de lamakweek. We zien vulkanen al dan niet actief. Bergen in verschillende kleuren afhankelijk van de mineralen die er te vinden zijn. Borax, zwavel, koper, kalk. Het ligt er allemaal voor het rapen. Tegen de middag komen we aan bij een lagune, vol met flamingo's. We rijden verder door een maanlandschap en stijgen verder er verder. We komen een rots tegen in de vorm van een boom. Het begint echt koud te worden. Onze volgende halte is onze slaapplaats aan de Laguna Colorada. Deze lagune is rood gekleurd door de algen en de micro-organismen die er in zitten. Ze noemen het 'el sangre de los flamingos' Hoogte 4278 m. Het waait er verschrikkelijk en het is er vreselijk koud. Slaapplaats is een groot woord: een barak, een bepleisterde zwijnenstal, met amper ramen. 2 vieze WC's voor 20 man. De sjas van de wc is een jerrycan die je moet vullen met water uit een ton. Lavabos zonder water. Scouts zijn beter gelogeerd. We hebben allemaal onze grenzen verlegd. We spelen UNO met onze medereizigers dik ingeduffeld met alle fleecen die we hebben en kruipen heel diep in onze slaapzak.
Dag 3. Vertrek 6u richting zwavelgeisers. Daarna gaan we naar natuurlijk warm water poel. Buiten -10, watertemperatuur 30. We 'springen' erin en genieten enorm van het heerlijke water na 2 dagen zonder water. We rijden nog verder en komen nog een witte lagune en een groene lagune tegen. Daarna rijden we terug naar Uyuni. Onderweg loopt ook onze reserveband leeg. Een andere jeep met toeristen leent zijn reserveband uit. Onderweg zien we nog een witte lagune waar enorm veel borax inzit die ook gewonnen wordt. Een vallei van stenen door een vulkaanuitbarsting is onze laatste halte voor we in Uyuni zijn. We hebben in totaal 820 km gereden en zijn moe, vuil, maar voldaan.
Straks nemen we de bus naar Potosi en hopen daar om 23u aan te komen. Ons hotel is gereserveerd en we kijken uit naar een normaal bed en een warme douche.
We hebben duidelijk verkeerd gekozen: het is een vies en vuil hotel. We laten Potosi voor wat het is en gaan de mijnen toch niet in. We gaan straks met de taxi naar Sucre. Voor vanavond in Sucre reserveren we in het duurste hotel van de stad.

vrijdag 14 september 2012

La Paz - Uyuni

Deze morgen uiteindelijk in La Paz geraakt met het vliegtuig. We brengen de dag door in La Paz. Om € 650 af te halen in de bank wordt je binnenste buiten gekeerd. Vanavond met de camacoche (min of meer comfortabele nachtbus) naar Uyuni. Morgen begint onze 3 daagse rit in de Salar de Uyuni. Zoutvlakte even groot als België. We gaan dus weer 3 dagen uit de ether. Normaal gezien zijn we de 18e terug in de bewoonde wereld.
In bijlage een voetspoor van...? 10 Bolivianos voor de winnaar.
Hasta luego.

donderdag 13 september 2012

La Selva

Vertrek 5u. Vlucht 6u15. Totale capaciteit vliegtuig 19 personen. Temperatuur bij aankomst in Rurrenabaque 35 graden. Openbaar vervoer: vanachter op de motor. Wat een contrast, je waant je ergens in Afrika. Met onze privé gids José en privé kok Amalia vertrekken we voor een boottocht van 2u30 op de Rio Beni en de Rio Tuichi richting lodge.
De temperatuur is stikkend, maar met lange broek, kousen over de broek en hemd met lange mouwen, ingesmeerd met DEET en zonnecreme, maken we met José onze eerste wandeling. Mieren papegaaien aapje eekhoorn. Het is allemaal even mooi. Frisse douche, avondeten en dan een nachtwandeling. José oriënteert zich aan de hand van de Zuidster, hetzelfde als onze poolster. Plots moet iedereen zijn lichtje uitdoen. Het is werkelijk pikdonker José imiteert het geluid van de jaguar en zij antwoorden. Misschien komen we er een tegen, maar jammergenoeg gaan ze verder van ons weg. We zien prachtige spinnenwebben, kakkerlakken, bloedzuigende slangetjes, kevers, ijverige mieren..
22u doodmoe maar verschrikkelijk voldaan liggen we te ronken onder ons muskietennet. Voor het eerst in een week slaapt iedereen goed. We komen tot het besluit dat je eigenlijk niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn. ' s Anderendaags vertrekken we met José het woud in op zoek naar medicinale planten. Diarree, maagpijn, reuma, ontsteking, insectenbeten, malaria, nierpijn, zelfs impotentie Voor alles heeft de natuur zijn oplossing. Wij ook, maar dan in een doosje bij de apotheker. Potscherven liggen op de grond. Inca-resten volgens José. Neergelegd voor de toeristen volgens Caroline. Maar dan dalen we af tot aan de oever van de rivier. Over een strook van 200 meter ligt het vol: potscherven van ongeveer 2000 jaar oud. Wanneer de oever afgekolfd wordt door het water van de rivier komen ze gewoon bloot te liggen. We nemen allemaal een stukje mee. Caroline is overtuigd van de echtheid. Na de middag maken we een ring van een palmvrucht. Daarna een heerlijke frisse duik in de rivier en een poging tot vissen.
Om 9u gaan we slapen, maar enkel nadat we de tarantula bekeken hebben in José zijn hut.
Het is 6u30 's morgens. Roos en ik liggen in de hangmat en horen de vogels, de krekels en de brulapen.
We maken nog een wandeling op zoek naar dieren, maar ze houden zich allemaal op de achtergrond. Wanneer we terug komen van de wandeling moeten we vlug vlug terug naar Rurrenabaque. Problemen met onze vlucht. We kunnen uiteindelijk pas morgen terug naar La Paz. Daardoor missen we onze vlucht naar Uyuni. Enige oplossing: morgenavond toch met de nachtbus naar Uyuni. We gaan dus van +35 graden naar -15.
We laten het niet aan ons hart komen en genieten van een avondje tropische warmte. Je kan hier dus nooit langer dan 3 dagen op voorhand plannen.

Het is leuk jullie berichtjes te lezen op de blog.

Groetjes van ons alle vier vanuit de hangmat.

dinsdag 11 september 2012

Isla del Sol

Gisteren morgen met onze privé gids Theodoro vetrokken richting Isla del Sol. In El Alto, een zeer gevaarlijke stad naast La Paz, zagen we een man liggen neergeschoten. Leuk begin van de dag. Voor alle duidelijkheid, we gaan nooit zelf naar EL Alto, we passeren er enkel met de bus. In Copacabana zijn we op de boot gestapt richting Isla del Sol. Jammergenoeg niet de Beach in Rio de Janeiro. Maar toch een groot verschil met La Paz: water en vruchtbare grond in de nabijheid doen wonderen. Een oud vrouwtje van 74 zo bleek zit op de grond, niemand staat voor haar op: blijkbaar is dat respectvol, de mannen bovenaan de vrouwen onderaan. Als eerbetoon aan Pachamama. Iedereen heeft hier zeer veel respect voor Pachamama. Onze gids heeft een grote verbondenheid met Pachamama en vertelt veel spirituele verhalen over de energie van de aarde en de zon. Bij onze aan komst op het eiland, staan daar een heel aantal ezels. Alles op het eiland wordt door ezels naar boven gebracht: water ook voor de douches, gas, eten, drinken. Uit respect durven we haast geen water te gebruiken in onze hostel. Na een serieuze klim van een uur bereiken we onze hostel helemaal boven op het eiland. Het uitzicht is adembenemend... Maar het mooiste moest nog komen: de zonsondergang en daarna een heldere hemel vol sterren, waarbij we alle vier een moment van meditatie hadden. Nu zijn we overtuigd dat de melkweg bestaan Vanmorgen vroeg opgestaan om de prachtige zonsopgang te zien. Op de terugweg naar beneden nog een aantal tempels en offerplaatsen gezien. Helaas moeten we terug naar La Paz. Morgenvroeg vertrekken we voor 3 dagen naar de jungle. Wij gaan dus ook voor 3 dagen uit de ether. Tot later.

zondag 9 september 2012

Tiahuanaca

Vandaag de ruine's van Tiahunaca (= kinderen van de zon) bezocht. Een volk met een enorme macht tussen 400 voor tot 1200 na Christus met een totale aanbidding van de zon Werelderfgoed Een plaats met zeer veel energie op 3700 m hoogte Prachtig. Vandaag werd daar het rituele huwelijk gevierd van de vice-president van Bolivia. Ook Evo Morales is daar zijn energie gaan vragen bij zijn aanstelling als eerste Indigno president van Bolivia Bolhoeden in overvloed.
An zal hier totaal gezuiverd naar huis gaan want de witte wijn is veel te zoet en dus niet te drinken.
De local food van gisteren was niet aan An en Caroline besteed.

zaterdag 8 september 2012

Een dagje La Paz

Vandaag met een privé gids Emmanuel en privé chauffeur La Paz bezocht. 1e stop na een rit door de verschillende wijken : Vale de la Luna. Maanachtig landschap ontstaan in klei door erosie en regen. Zeker de moeite. Daarna terug naar La Paz, naar de heksenmarkt. Je kunt er lamafoetussen kopen die je moet begraven onder je huis wanneer je bouwt. Als eerbetoon aan Pachamama Zou geluk brengen. We vroegen aan onze gids enkele adressen om te gaan eten en namen hem gelijk mee. Op het menu: cavia nog met kop en poten eraan, gedroogde aardappelen, gedroogd vlees, tong, maag De een heeft al meer gegeten dan de ander... De cavia hebben we niet aangedurfd. 21u30 iedereen naar bed, moe maar voldaan.

donderdag 6 september 2012

Eindelijk na 64 uur ons hostel in La Paz bereikt. Voor mij (Roos) was het een emotioneel momentje toen ik uit het vliegtuig stapte in La Paz. Na een voorbereiding van meer dan een jaar eindelijk de Boliviaanse grond geraakt. Wou het meteen mijn zusje (die aan de basis ligt van alles) vertellen maar ik hoop dat ze van hier boven Alles meevolgt. Wat een ontmoeting" La Paz " een drukte van belang die avondspits.
We zijn totaal uitgeteld. Ook door de aanpassing aan de hoogte. We zitten op 3500m hoogte. Bij iedere stap die we zetten hebben we adem tekort. Roos en Ria hebben al de eerste alpaca mutsen aangeschaft. Eerste impressie van La Paz: veel volk op straat, bolhoeden overal, kraampjes waar vrouwtjes van alles proberen te verkopen. Je kan er ook telefoneren met een metertje ernaast. 9u wij zijn allemaal van de kaart. Roos weigert een glas wijn, hoog tijd dus om te gaan slapen.
We zijn er bijna maar nog niet helemaal. Gisteravond laat vertrokken vanuit Miami. Door technische problemen kon het vliegtuig niet landen in La Paz en zijn we moeten doorvliegen naar Santa Cruz. Nieuwe vlucht gepland om 14u misschien geraken we vandaag nog in La Paz Bijna 60u onderweg. We eten en drinken ondertussen nog altijd op kosten van American Airlines.
Onze schadeclaim neemt grote proporties aan. Met de opbrengst plannen we reeds een reis naar New-York. We houden de moed en de leute erin. We wilden avontuur, we krijgen avontuur.

Miami samengevat

Miamibeach snob, Calle 8 cuba area de max. Tropische warmte, coconutgroove gezellig, slapen, eten en drinken op kosten van America airlines behalve alcoholische drank was voor eigen rekening
En nu eindelijk de lucht in om 22h20 naar La Paz (hopen we en ook voor onze rugzak)
Hasta la próxima

woensdag 5 september 2012

Na een verkwikkend nachtje Hilton gaan we uitgebreid ontbijten en dan 'noodgedwongen' een dagje Miami Beach inlassen. Deze avond nemen we dan de vlucht naar La Paz om morgenvroeg om 5h15 toe te komen
Las 4 mujeres xx

Vertrek met hindernissen!

Vlucht Brussel naar new York goed verlopen alleen de hostessen waren 2de hands en zonder lachspieren. Na 7 uren konden we eindelijk onze benen strekken en een frisse pint zoeken!!! Problemen lieten zich niet lang op zich wachten. Het vliegtuig die ons naar Miami zou brengen had pech door de bliksem en zo werd onze vlucht verlaat met 4uur. De vlucht naar La Paz mogen we voor vandaag vergeten
. Een nachtje hotel in Miami op kosten van de luchthaven. Bolivia , estaremos un día atrasado!

zaterdag 1 september 2012

Rugzak gepakt, reisplan oke (hopelijk) en nu proberen nog 3 x goed te slapen zonder al teveel stress